Πέρασε το καλοκαίρι κι όμως τριγυρίζεις πάλι στο μυαλό μου. Μόνο στην σκέψη του ονόματος σου ανατριχιάζω. Κάτι με τραβάει προς εσένα. Δεν ξέρω αν είναι οι ρίζες που έχω ή το αίμα, μα τι λέω; Πως μπορώ να ξεχάσω την ομορφιά σου. Κάθε πρωί που ξυπνάω μου έρχονται τα αρώματα σου, έχουν ξεμείνει σαν γλυκές καλοκαιρινές αναμνήσεις. Αρώματα, τοπία δίχως όρια. Η μυρωδιά της αλμυρής θάλασσας σου, η ελιά σου με το υπέροχο χρώμα που σε ντύνει, οι μοναδικές γαλαζοπράσινες αμμουδιές σου και τα ψιλά βουνά σου που κρύβουν όμορφες εκπλήξεις, μία από αυτές είναι και τα μυστήρια φαράγγια σου.
Και σαν περνάει η μέρα και έρχεται το μεσημεράκι, λησμονώ τις γεύσεις σου. Νοστιμιές που σε ταξιδεύουν σε άλλον κόσμο, σε άλλο σύμπαν. Όμως καθώς ο ήλιος βασιλέψει και χαθώ στο πέπλο της μοναξιάς μου, έχω ανάγκη από μια καλή παρέα, που πάντα έβρισκα όταν ερχόμουν στα μέρη σου. Πάντα με λίγη ρακή ή λίγο κρασάκι, ακούγοντας την μελωδία της λύρας και του λαούτου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ της παρασκευής. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στον νου μου είναι υπερηφάνεια, συγκίνηση και αγάπη. Μία πλατεία της Αθήνας γεμάτη κόσμο που απολάμβανε τα ψώνια του, χαζεύοντας τα Κρητικά προιόντα. Στη μέση της πλατείας οργανοπαίχτες. Ο ήχος της λύρας ξεχώριζε. Ξαφνικά ακούγεται ο μαλεβιζιώτης και εκεί που όλα ήταν ήρεμα, δύο κοπελιές αρχίζουν να χορεύουν στη μέση της πλατείας. Είχαν τόσο χάρη, πραγματικές Κρητικοπούλες και κάπως έτσι άρχισε να μεγαλώνει ο κύκλος του χορού και να έρχονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, συναντήθηκαν στην Αθήνα, δίχως να έχουν κάτι κοινό, το μόνο που τους ένωνε ήταν η αγάπη για την Κρήτη, οι Κρητικές ρίζες.
Κοιτάζοντας τους να χορεύουν ένιωσα ό,τι ήταν οικογένεια μου, δεν τους ήξερα, αλλά η Κρήτη είναι το σπίτι μου, η ιδιαίτερη πατρίδα μου και οι Κρητικοί τα αδέρφια μου. Τους θαύμασα, τους χειροκρότησα. Όταν τελείωσε το τραγούδι, τα αδέρφια μου διαλύθηκαν και όλα έγιναν όπως πριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου