ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΧΑΚΙ

  "Νόμιζα ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα, έφευγες". Η πρώτη μου κουβέντα. Μου χαμογέλασες. Όταν χαμογελούσες, χαμογελούσαν και τα μάτια σου. Το πιο όμορφο βλέμμα που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Είχα φάει έρωτα και το ήξερα, από το πρώτο βράδυ που σε γνώρισα είχα καταλάβει. Εκείνα τα Χριστούγεννα μαζί σου. Ξημερώματα περπατάγαμε στα στενά της Αθήνας και χάναμε τον χρόνο. Με εσένα ένιωθα ο εαυτός μου, γινόμουν ένα καρτούν, όπως με αποκαλούσες.   

  Δεν ήξερα πως να διαχειριστώ αυτό που ένιωθα. Ήταν πολύ μεγάλο για το λίγο που σε ήξερα. Αλλά αυτό που με προβλημάτιζε πιο πολύ ήταν η δική σου συμπεριφορά, δεν μπορούσες να αφεθείς, σε περιόριζε αυτό που είχες ζήσει στο παρελθόν. Στεναχωριόμουν αρκετές φορές με τις αντιδράσεις σου. Δεν μπορούσες να με καταλάβεις. Αλλά εγώ παρέμενα εκεί δίπλα σου.

  Το χακί φαινόμενο ήταν στη μέση. Ήξερα ότι περνούσες δύσκολα εκεί, προσπαθούσα να σου κρατάω παρέα εκείνες τις ώρες, να σε κάνω να ξεχνιέσαι όσο μπορούσα και εγώ. Είχαμε και εμείς τα θέματα μας. Τα θέματα μεγάλωναν με τον καιρό, αλλά δεν ήθελα να τελειώσει.

  Εκείνα τα βράδια που μέναμε μαζί, έχοντας λίγο χρόνο, ήταν τα πιο ωραία αλλά ταυτόχρονα τα πιο ψυχοφθόρα. Με ξυπνούσες τα ξημερώματα και εγώ σε κοίταζα μισό κοιμισμένη με εκείνα τα ρούχα της παραλλαγής που φορούσες και έλιωνα στην αγκαλιά σου. "Μείνε λίγο ακόμα" σου έλεγα. "Το ξέρεις πόσο το θέλω, μακάρι να μπορούσα" μου απαντούσες. Με άφηνες στο σταθμό του τραίνου και έφευγες.

  Οι μήνες πέρναγαν. Κάποιες μέρες ήμασταν καλά, κάποιες άλλες όχι. Το προσπαθήσαμε δεν λέω, όσες φορές και να με είχες πληγώσει, ήμουν εκεί, φορούσα παρωπίδες. Δεν βγάζω όμως και εμένα απ' έξω και εγώ είχα περίεργες αντιδράσεις. Σε μια σχέση ποτέ δεν φταίει ένας.

  Ιούνιος είχε φτάσει και μισό χρόνο μαζί. Ένας μήνας είχε μείνει για να απολυθείς. Ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλάβεις, είναι πολύτιμος αλλά ποτέ δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, δεν τον εκτιμάμε και δεν μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Πόσες φόρες χάνομαι στις σκέψεις και αναπολώ στιγμές, που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τις ξανά ζήσω για μία ακόμα φορά, να είχα λίγο χρόνο παρά πάνω.

  Δεν ήθελα να γράψω για εσένα, ήξερα ότι δεν θα ήταν σωστό. Είναι κάτι που πονάει ακόμα. Είναι μια ιστορία όμως με τα όμορφα της και την μελαγχολία της. Τελευταία εικόνα. Ένα παγκάκι με θέα τη θάλασσα, ήμουν στην αγκαλιά σου, παίζαμε με μία γατούλα που είχε έρθει κοντά μας. Γύρισες και με φίλησες. Ίσως αυτή την τελευταία εικόνα που μου άφησες να μην μπορέσω να στην συγχωρήσω. Δεν είχες ποτέ το θάρρος να με αντιμετωπίσεις κοιτώντας με στα μάτια για τελευταία φορά. 

  Έτσι είναι η ζωή γεμάτη ιστορίες. Η κάθε μία είναι μοναδική, ιδιαίτερη, με μαθήματα που παίρνεις και τα κάνεις φυλαχτό. Οι ιστορίες έχουν τη δική τους γλύκα, ακόμα και όταν είναι πικρές. Αυτές είναι που σου δίνουν δύναμη για να προχωρήσεις χωρίς να φοβάσαι. Αρκεί να θες να προχωρήσεις και δεν εννοώ απαραίτητα σε επόμενη σχέση, αλλά να προχωρήσεις στη ζωή σου, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να βελτιώσεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, που ζεις, να ανοίξεις τα πανιά σου για ουράνια τόξα ευτυχίας. Είναι στο χέρι μας πάντα πιο δρόμο θα ακολουθήσουμε.  

  Κάποιες στιγμές στη δουλειά, έρχεσαι στη σκέψη μου και χαμογελάω ασυναίσθητα. Περνάνε από μπροστά μου οι όμορφες στιγμές μαζί σου για κάποιο περίεργο λόγο. Πάντα με έκανες να χαμογελάω και αυτό θέλω να κρατήσω. Οτιδήποτε και να έχει συμβεί, να χαμογελάτε.

   

ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΒΟΥΤΙΕΣ

  Περίεργες μέρες. Καλοκαίρι στην Αθήνα πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Θεωρούσα ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο. Λίγο οι φωτογραφίες φίλων από εδώ και από κει σε ονειρικά νησιά, λίγο η ζέστη και τα φουσκωτά ροζ φλαμίνγκο, δεν θέλω και πολύ. Αλλά τελικά αρχίζω και το απολαμβάνω.

  Σήμερα το Αυγουστιάτικο φεγγάρι μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί. Όμορφο πολύ, εντυπωσιακό. Κάτι ρομαντικές ψυχές έμαθα κάνουν πάρτι σε κάτι ταράτσες, στα βουνά, σε παραλίες, στα κρεβάτια. Μπαίνεις στη θέση τους για ένα λεπτό και θες κομμάτι από την πίτα τους. Δελεαστικό, δεν μπορώ να πω. Ζηλεύεις λίγο. Μα, στάσου δεν το χρειάζεσαι. Είναι Δευτέρα. Η πρώτη μέρα της εβδομάδας, σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις κάτι που δεν κανείς σχεδόν ποτέ. Γιατί να κάνεις ότι κάνουν οι πολλοί;

  Όλο το καλοκαίρι έχω τάσεις φυγής. Και τι κάνω; Απλά βρίσκω τις παρέες μου και είμαι συνέχεια έξω. Και σήμερα το επιδίωξα. Είναι Δευτέρα όπως είπα. Ωραία. Κουρασμένη από τη δουλειά σκέφτομαι. ΝΑΙ. Αν και αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Ακολουθεί ρεπό και μου έχει καρφωθεί ιδέα μονοήμερης κάπου μόνη μου. Κακό ε; Μπα, θα έλεγα συναρπαστικό. Ένα σακίδιο πλάτης και μια ημέρα με τον εαυτό σου για οπουδήποτε.

  Δεν χρειάζεσαι κανέναν για να περνάς καλά. Αν μάθεις να κάνεις καλή παρέα στον εαυτό σου, δεν θα νοιώσεις ποτέ μόνος. Γιατί, αν  το επεξεργαστούμε λίγο, θα δούμε ότι στη ζωή όποιον δρόμο και να πάρουμε με όποιους ανθρώπους και αν πορευτούμε, από αυτόν που δεν ξεφεύγουμε ποτέ είναι ο εαυτός μας, πάντα εκεί μέσα μας, ξέρει, ακούει και βλέπει τα πάντα. Καλύτερος φίλος, έρωτας και οικογένεια. Συνδυάζει 3 σε 1. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να σε φροντίζεις, να σε αγαπάς, να σε εκτιμάς, να σε προσέχεις, να σε σέβεσαι, να σε πιστεύεις και να σε ακούς. Ένα αναγνωριστικό ταξίδι με τον εαυτό σου θα ήταν ένα σπουδαίο δώρο. Η λύση είναι να μην φοβάστε και να τολμάτε, γιατί δεν έχετε να χάσετε τίποτα, μόνο θα κερδίσετε και αυτά που θα κερδίσετε θα είναι τόσο πολύτιμα για το υπόλοιπο της ζωής σας.

  Πετάω στα σύννεφα; Ναι και είναι τόσο ωραίο να αγγίζεις το κόκκινο φεγγάρι. Λέω να κάνω την Δευτέρα μου ξεχωριστή. Ώρα για εσωτερικές βουτιές. Κεράκια, μαξιλάρια, σεντόνια, κρασί, η αγαπημένη μου πλέι λιστ και έτοιμη για ταράτσα. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι να θυμάται από το παρελθόν, τι να απολαμβάνει στο παρόν και τι να σχεδιάζει για το μέλλον. Γι’ αυτό και εγώ αποφάσισα να δοκιμάσω λίγο από την πίτα των αθεράπευτα ρομαντικών. Αναμένω το αυριανό ρεπό μου, αλλά απόψε έχω ραντεβού με τον εαυτό μου. 

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

   

Πάλι εδώ. Με την ίδια διάθεση. Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω ότι έχω, απλά κάτι μέσα μου μου λέει "φύγε". 

    Μέσα στο δικό μου κλουβί, μακριά από όλα, εκεί βρίσκω παρηγοριά, στο μικρό μου δωμάτιο. Πάντα ήμουν μελαγχολική, αλλά ποτέ δεν το έδειχνα στους άλλους. Κάποιοι με θεωρούν χαζοχαρούμενη, ίσως και να είμαι, ίσως και να μου αρέσει. Αυτό είναι το πέπλο προστασίας μου, άλλωστε δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να βγάζεις στους άλλους θετική ενέργεια και να τους κάνεις να βλέπουν τα πράγματα με άλλη όψη. Όμως δεν σημαίνει αυτό ότι στην ψυχή σου δεν υπάρχουν σύννεφα.

   Φάρμακο; Δεν υπάρχει, υπάρχει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο εσύ μπορείς να πολεμήσεις τα τέρατα σου. Ναι, φυσικά η οικογένεια, οι φίλοι, ο άνθρωπος σου είναι εκεί για να σε βοηθήσουν. Πρέπει να μιλάτε για ότι σας απασχολεί, γιατί μετά γίνεται ένα ΜΠΑΜ και εμφανίζεται το μεγάλο ξέσπασμα. Και εκεί καταλαβαίνεις ποιοι σε αγαπάνε πραγματικά. Αλλά αν εσύ ο ίδιος δεν αποδεχθείς το πρόβλημα, δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν δεν κάνεις κάτι εσύ γι' αυτό, θα σε τρώει, θα είναι εκεί να σου τρώει όλα σου τα σωθικά για όλη σου την υπόλοιπη ζωή.

   Είχα και εγώ κάποτε τα δικά μου τέρατα, πέρασα δύσκολα. ίσως έχουν αφήσει κάποια υπολείμματα ακόμα και μου βγαίνουν πιο πολύ όταν η ψυχολογία μου δεν είναι καλή. Τι κάνω; κλαίω! Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από την συναισθηματική αποφόρτιση. Κάνει καλό! Και μετά; όχι δεν τα βάφω μαύρα. Μόλις ηρεμήσω, καταπιάνομαι με κάτι που αγαπάω και με κάνει να νοιώθω όμορφα, να ξεχνιέμαι. Εγώ ζωγραφίζω ή κάθομαι και γράφω κείμενα ή φεύγω. Εκείνη την περίοδο της ζωής μου αποφάσισα να πάω το πρώτο μου ταξίδι με τις φίλες μου. Όχι κάπου τρελά, κάπου που όταν πηγαίνω γαληνεύω. Η Κρήτη το κάνει αυτό. Και έτσι βρέθηκα στα Χανιά και πέρασα τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου. Όταν γύρισα πάλι σπίτι, όλα ήταν αλλιώς μέσα μου. Ξανά συστήθηκα με τον εαυτό μου και ξεκίνησα μια νέα αρχή. Το σωστό είναι να παλεύεις με τον εαυτό σου κάθε μέρα από την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου, μέχρι το βράδυ την ώρα που τα κλείνεις και να βγαίνεις νικητής. Κάθε μέρα είναι μια καινούρια εμπειρία, περιπέτεια, ένας ξεχωριστός αγώνας επιβιώσεις στον έξω κόσμο και στον εσωτερικό σου κόσμο. 

    Ίσως να έχει έρθει πάλι για έμενα η ώρα για κάποιο ταξίδι. Η ρουτίνα βλέπετε δεν κάνει καλό. Αλλά έχει και αυτή τη δικιά της γλύκα. Μην χάνετε λοιπόν την ευκαιρία για ταξίδια. Μην χάνετε την ευκαιρία να κάνετε πράγματα που αγαπάτε. Μην χάνετε τον εαυτό σας! Και αν τον χάσετε υπάρχει τρόπος να τον βρείτε! Θα είναι σε κάποια ξεχασμένα χαμόγελα σας και σε κάποια παρεξηγημένα δάκρυα σας. Όταν χάνεται γίνεται μικρά κομμάτια, που άθελα μας από φόβο τα σκορπίζουμε μέσα μας. Το παζλ είναι εύκολο, αρκεί να έχεις την υπομονή να το φτιάξεις από την αρχή! Και να θυμάστε όπως είχε πει και ο Stephen King " η πιο τρομαχτική στιγμή είναι πάντα πριν αρχίσεις".