ΓΛΥΚΟ ΠΙΚΡΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Πιστεύεις πως όλα θα μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο;

Βιαστικές αποδράσεις του μυαλού σου.

Και ξαφνικά, βρίσκεσαι να αιωρήσε σε ένα μεγάλο μαύρο σκοτεινό δωμάτιο.

Δεν έχει πόρτα, αλλά ούτε παράθυρα.

-Κάνει ζέστη ή κρύο;

-Και εσύ απαντάς: στην καρδιά μου;

Έχει μια γλυκιά μυρωδιά από τριαντάφυλλο, αλλά στο πάτωμα βρίσκονται αγκάθια, πολλά αγκάθια, όμως εμένα δεν με νοιάζει, γιατί ξέρω να πετάω.

Αιωρούμε και ποτέ δεν κουράζομαι. Έτσι περνάει ο χρόνος, οι στιγμές, οι αναμνήσεις, οι αγάπες και οι έρωτες, τα λάθη και τα πάθη, ο πόνος και οι απογοητεύσεις.

- Ο φόβος;

- Ο φόβος είναι σύμμαχος μου. Βρίσκομαι σε ένα μαύρο δωμάτιο και έχω συναισθήματα γκρι. Πιστεύεις ότι μπορεί να φοβάμαι;

Εκεί γυμνή στο τίποτα και στο κάτι, να ψάχνω να βρω τον εαυτό μου.

Ίσως να  έχει κοπεί σε πολλά μικρά κομματάκια και να έχει σκορπιστεί ανάμεσα στα αγκάθια ή να έχει διαλυθεί, να έχει γίνει σκόνη, να έχει γίνει άρωμα τριαντάφυλλου.

Και εγώ να ψάχνω, να προσπαθώ για κάτι. Πιστεύοντας πως έχει μείνει αναλλοίωτο, πως δεν έχει χαθεί. Νομίζοντας πως χτυπάει ακόμα τόσο δυνατά, με τόσο πάθος, έχει ζωή.

Το ξέρω. Το νοιώθω. Δεν μπορεί, δεν μπορεί να χάθηκε. Όχι. Όχι!

Μάτωσαν τα αγκάθια από τα χέρια μου. Πως είναι να πετάς δεν θυμάμαι πια.
Έχω γεμίσει αίματα. Εκεί ψάχνοντας και ο χρόνος κυλάει και εγώ δεν ξέρω ποια είμαι. Όχι. Δεν ξέρω. Δεν αναγνωρίζω που βρίσκομαι.
Άσπρισαν τα μαλλιά μου. Είμαι μόνη. Φοβάμαι.
Ναι φοβάμαι, κρυώνω, πονάω. Όλα είναι σκοτεινά και ακόμα ψάχνω. Ψάχνω μήπως και τον βρω εκεί, γυμνή, χαμένη...στο τίποτα και στο κάτι.