ΖΗΣΕ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ

  Χιλιάδες νόθες και ανούσιες παρουσίες στη ζωή σου. Δεν ασχολείσαι και πολύ, τις προσπερνάς, είσαι εκεί, να σκέφτεσαι ένα κενό, που έχει μείνει έτσι εδώ και πολύ καιρό. Κοιτάς τις πλέον μουτζουρωμένες σελίδες του βιβλίου της ζωής σου και βάζεις απουσία. Απουσία μεγάλη. Αστείο σου φαίνεται, καθώς πληθώρα αναμνήσεων σε κατακλύζει και εσύ χωρίς να χάσεις χρόνο τρέχεις στο πλέον απαγορευμένο άλμπουμ με φωτογραφίες και θυμάσαι πως ήσουν κάποτε, πως ήταν η καθημερινότητα έχοντας κοντά σου και άλλοτε μακριά σου την σημερινή απουσία που κάποτε σε ολοκλήρωνε. Βάζεις τα κλάματα, ξεσπάς.

  Ξέρεις όμως κάτι; Δεν πρέπει να λυπάσαι. Οι αναμνήσεις είναι στιγμές που δεν πρέπει να διαγράφεις. Είναι ένα κομμάτι σου, ζήσε μ’ αυτές, αποδέξου ότι όλα τα όμορφα κάποτε φτάνουν στο τέλος. Μην στεναχωριέσαι. Μπορείς να μάθεις απ’ αυτές, πονάει στην αρχή, είναι πολύ δύσκολο, πονάει κάποιες φορές ακόμα και τώρα, αλλά είναι μαθήματα ζωής, σε βοηθάνε όταν προχωράς να μην κάνεις τα ίδια λάθη και όταν σκέφτεσαι τις χαρούμενες τότε στιγμές, να μην λυπάσαι, πρέπει να χαμογελάς.  

  Φοβάσαι όμως και το χαμόγελο σου είναι άφαντο, γιατί όταν δεν μπορεί κανένας να γεμίσει το κενό σου, αισθάνεσαι μόνος. Ξαφνικά συγκρίνεις όποιον έρχεται στη ζωή σου μαζί του. Το ξέρεις ότι δεν είναι σωστό, αλλά βγαίνει τόσο αυθόρμητα, με αποτέλεσμα να διώχνεις ότι έρχεται στη ζωή σου. Αρνείσαι να προχωρήσεις.

  Ίσως χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο με τον εαυτό σου, ίσως πρέπει πρώτα να τα βρεις με το μέσα σου, για να μπορέσεις να δείξεις τι κρύβεις εκεί σε όσους θα ‘ρθουν, να μπορέσεις να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει μοναξιά στη ζωή σου. Τι σημαίνει είσαι μόνη; Σαχλαμάρες! Επιβίωση είναι αυτό! Είναι μια καλή ευκαιρία να τα βρεις με εσένα, να σε αγαπήσεις, να ανακαλύψεις το θησαυρό σου. Είναι η τέλεια στιγμή να πας βόλτες ή ταξίδια μόνη σου, να κάνεις πράγματα για σένα, να σε φροντίσεις λίγο, βγες με την παρέα σου και διασκέδασε, ζήσε λίγο μόνη, είναι μια υπέροχη εμπειρία, που ελάχιστες φορές θα έχεις την ευκαιρία να τη ζήσεις στον υπέρτατο βαθμό της, γιατί κακά τα ψέματα ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει για πάντα μόνος, έρχεται η στιγμή που αποζητά τη συντροφικότητα.

  Τότε και μόνο τότε θα είσαι σε θέση να προχωρήσεις, όταν θα το έχεις ζήσει, θα είσαι απόλυτα έτοιμη για να δώσεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που με την παρουσία τους ίσως καταφέρουν να σε αναγεννήσουν από τις στάχτες του παρελθόντος. Ένας χωρισμός δεν φέρνει το τέλος του κόσμου. Ένας χωρισμός είναι σαν μια λευκή σελίδα, μπορείς να ξεκινήσεις από το μηδέν να τη γεμίζεις με μια νέα ιστορία ζωής, κρατάς εσύ το μολύβι και τη γόμα.

  Το κενό να ξέρεις θα γεμίσει αργά ή γρήγορα. Θα νιώσεις και πάλη ολοκληρωμένη και σίγουρη. Θα βρεθεί αυτός ο κάποιος που θα έχει το κάτι, θα σου ανατρέψει τον κόσμο σου και θα ξεχωρίσει στα μάτια σου. Θα ξανά ερωτευτείς και θα ξανά αγαπήσεις. Ποτέ όμως με τον ίδιο τρόπο. Όλα θα είναι καινούρια. Απόλαυσε το, δώσε κομμάτια του εαυτού σου στους άλλους, αλλά κράτα κάτι και για σένα. Καλό είναι να βάζεις όρια στην αρχή, αν αποδειχθεί τόσο δυνατό και ιδανικό μαζί του, τα όρια θα σπάσουν από μόνα τους και θα ακολουθήσουν πυροτεχνήματα. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στις σχέσεις, το απρόβλεπτο που σε κάνει να αμφιβάλεις στην αρχή και μέσα σε μια αναπάντεχη χρονική στιγμή σου ανατρέπει τα πάντα και λες ναι! Εδώ είμαστε και εδώ θέλω να μείνω.

MANDALA ΚΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

  

 Καλοκαιράκι, ένα πολύ όμορφο Αυγουστιάτικο βράδυ, περπατούσα στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης των Χανίων, μόλις είχα αγοράσει ένα παιχνίδι διαλογισμού Μάνταλα (wire mandala meditation toy), είχα διαβάσει ότι παίζοντας με αυτό βρίσκεις την αρμονία στην κίνηση, έτσι λοιπόν προχωρούσα το κρατούσα και έπαιζα να περάσει η ώρα. Ένα τόσο δα πραγματάκι κι όμως σε βυθίζει στις σκέψεις. Πολλά περνούσαν από το μυαλό μου, έκαναν κύκλους και χανόντουσαν, αλλά αυτό που σταμάτησε και άραξε εκεί, κέντρισε και το ενδιαφέρον μου. Σκεφτόμουν τη ζωή, τη ζωή μου, τη ζωή μας. Η ζωή είναι ένας κύκλος και κάνει τον κύκλο της. Πολύ βαθυστόχαστο ε;

  Ο κύκλος λένε ότι είναι ένα σύμβολο, ένα σύμβολο της τελειότητας, της αιωνιότητας, της ενότητας και της πληρότητας. Είναι το γεωμετρικό σχήμα χωρίς αρχή και τέλος ή θα μπορούσαμε να πούμε η αρχή και το τέλος του συμπίπτουν. Κάτι σαν τα Μάνταλα. Στην Ινδική παράδοση Μάνταλα, είναι το σύμβολο της αλληλεξάρτησης και της ενότητας των πάντων στη δημιουργία. Ένα Μάνταλα είναι ένα ολόγραμμα του κόσμου και σε αυτό  συνυπάρχουν όλα τα ανόμοια που όμως συνδέονται μεταξύ τους, γι’ αυτό θεωρούνται ιερά σύμβολα που αναπαριστάνουν το «Όλον» και τη Ζωή.

  Οι άνθρωποι κάνουν τον κύκλο της ζωής. Ενώνονται δύο άνθρωπο για να δημιουργήσουν ζωή, να δημιουργήσουν άλλους ανθρώπους που και αυτοί με τη σειρά τους θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Έτσι είναι. Γεννιούνται με το σώμα και το πνεύμα ενός μωρού, μεγαλώνουν, εξελίσσουν το πνεύμα τους, καλλιεργούν τη ζωή τους, φέρνουν στον κόσμο παιδιά, αλλάζουν, γερνάνε και φτάνουν στο σημείο που ξανά γίνονται μικρά μωρά, μέχρι να ολοκληρώσει η ζωή τους τον κύκλο της.

  Όπως αναφέρθηκα πιο πάνω σε ένα Μάνταλα  συνυπάρχουν όλα τα ανόμοια που όμως συνδέονται μεταξύ τους, έτσι και οι άνθρωποι, ανόμοια πλάσματα που συνυπάρχουν στον κόσμο τούτο, συνδέονται μεταξύ τους, με διάφορους τρόπους. Φιλίες, οικογένεια, έρωτες, ιστορίες ζωής, άγνωστοι, γνωστοί, περαστικοί, με κουβέντες, βλέμματα, αγκαλιές, χειραψίες, φιλιά, αγγίγματα, χαμόγελα. Όλοι έχουν εκεί κάπου έξω έναν άνθρωπο με τον οποίο συνδέονται, ίσως τον έχουν γνωρίσει ήδη, ίσως και όχι ακόμα, ίσως να έπεσαν τα βλέμματα τους κατά λάθος, εκεί έξω στον δρόμο, προσπερνώντας ο ένας τον άλλο, άγνωστοι. Η ζωή παίζει τόσα παιχνίδια που ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει και πότε θα στο φέρει.  

  Η ύπαρξη μας; τόσες θεωρίες, τόσες απόψεις. Οι απόψεις διίστανται με θρησκεία και επιστήμη στο προσκήνιο. Εμένα μου αρέσει τελικά να σκέφτομαι τον κόσμο ως ένα μεγάλο παιχνίδι διαλογισμού Μάνταλα, σε σφαιρικό σχήμα  συμβολίζει το σύμπαν με τους πλανήτες και τους γαλαξίες. Ατελείωτο, γεμάτο μυστήρια. Κάπου εκεί βρίσκεται και η γη, μικρή μεν, τεράστια πηγή ζωής δε, γεμάτη ιστορίες ανθρώπων, που ψάχνουν να βρουν την ψυχική και σωματική τους γαλήνη. Το κορμί ως δοχείο της ψυχής προσπαθεί να βρει αρμονία με το πνεύμα, που το καθοδήγει σε δύσβατα μονοπάτια, μέχρι να καταφέρει να ορθοποδήσει και να  εξισορροπήσει στο δρόμο για το μεγάλο ταξίδι που λέγεται ζωή. Η ζωή λοιπόν είναι κύκλος, ένας όμορφος κύκλος, γεμάτος με ανόμοια πλάσματα, χαρές και πίκρες, επιλογές και εμπειρίες, αινίγματα και εκπλήξεις, μα πάνω από όλα με εμάς οδηγό στο ταξίδι προς το άγνωστο, μέχρι το τέλος.

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ. ΕΣΥ;

   Γιατί είναι έτσι η ζωή; Ρωτάνε οι περισσότεροι άνθρωποι. Γιατί αφού ζεις και αναπνέεις και έχεις μπει ήδη στο παιχνίδι πρέπει να παίζεις με τους κανόνες, να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις και με αυτά που θα έρθουν, πρέπει να αποδέχεσαι όλα αυτά που είναι μέσα στη ζωή, να συνυπάρχεις αρμονικά. Αφού το κάνεις αυτό πρέπει να αρχίσεις να αποδέχεσαι και να κατανοείς όχι μόνο τη ζωή, αλλά και τους ανθρώπους, είναι πολύ σημαντικός κανόνας επιβίωσης.

   Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να κατανοείς τον άνθρωπο. Να βλέπεις μέσα από τα μάτια του. Να γνωρίζεις τον πραγματικό του εαυτό. Οι περισσότεροι κρίνουν με τόσο ευκολία, βιάζονται να κρίνουν, να πουν το δικό τους, απλά για να το πουν, χωρίς να κοιτάξουν γεγονότα, καταστάσεις, χωρίς να γνωρίσουν τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους,  με την πρώτη ευκαιρία μπορούν να τον ρίξουν στο πάτωμα με τα λόγια, να τον πληγώσουν. Και το κάνουν γιατί δεν έχουν κατανοήσει τον ίδιο τους τον εαυτό, για να καλύψουν κομμάτια από τα δικά τους κενά, γιατί έτσι θέλουν να δείξουν πόσο ανώτεροι είναι. Χωρίς την πίστη στον εαυτό σου δεν μπορείς να είσαι δυνατός, ούτε ανώτερος. Αλλά αυτή η πίστη πλημμυρίζει τον άνθρωπο με υπεροψία. Η τακτοποίηση αυτής της αντιφατικότητας είναι από τα πιο δύσκολα προβλήματα της ζωής και της προσωπικότητας. Έτσι είναι εύκολο να αραδιάζεις λόγια, λόγια, λόγια! Είναι εύκολο να πληγώνεις. Είναι εύκολο να μην κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να λες αυτά που πιστεύεις. Η πραγματικότητα του άλλου δεν είναι αυτό που μας αποκαλύπτει συνήθως, αλλά αυτά που αποκρύπτει. Γι' αυτό, αν θέλεις να τον κατανοήσεις, γνώρισε τον, άκου όχι αυτά που λέει, αλλά αυτά που δε λέει. 

   Οι λέξεις κάποιες φορές χαράζονται στο μυαλό και στην ψυχή και πίστεψε με δεν φεύγουν. Να λογομαχείς είναι πολύ πιο εύκολο, παρά να καταλαβαίνεις. Προσπάθησε να είσαι λοιπόν πιο άνθρωπος, νιώσε, σκέψου, βλέπε, κάνε, ζήσε, αλλά άκου. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να σταματήσεις για λίγο να μιλάς και να γίνεσαι αλαζόνας και απλά να κάτσεις να ακούσεις τον άλλον. Στη συνέχεια θα έρθει και η κατανόηση, θα κατανοήσετέ ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του. Όσο περισσότερο καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις τον κόσμο, την ζωή. Καλοσύνη φίλε μου ίσων κατανόηση και όταν έχεις καλοσύνη μέσα σου, σημαίνει ότι νοιάζεσαι και όταν νοιάζεσαι σημαίνει ότι αγαπάς ή έστω ότι μπορείς να αγαπήσεις. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, αγαπάς και τον συνάνθρωπο σου, αγαπάς και τη ζωή! Λοιπόν; Γιατί άραγε να είναι έτσι η ζωή; Τα συμπεράσματα δικά σου. 

ΝΕΑ ΑΡΧΗ Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΟΥ ΖΑΛΗ

  Ξυπνάς, «Όλα είναι εντάξει» λες στον εαυτό σου και τον ξεγελάς. Ανοίγεις τον υπολογιστή, χαζεύοντας ατελείωτες ώρες, έτσι για να περάσει η ώρα και να πεις «είμαι καλά», μετά πας καμιά βόλτα, το βράδυ γυρνάς σπίτι, ξαπλώνεις και κοιτάς το ταβάνι, εκεί στο απόλυτο κενό, με το απόλυτο σκοτάδι και τις αναμνήσεις, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

  Έχει περάσει λίγος καιρός, πιστεύεις πως έχεις μπει σε πρόγραμμα, έχεις αρχίσει να μπαίνεις σε μια άλλη ρουτίνα, την ονόμασες «Νέα Αρχή». Στέκεσαι στα πόδια σου σιγά σιγά, ένα υπονοούμενο χαμόγελου αρχίζει να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου. Έχεις τη δουλεία σου, τη σχολή σου, τις φίλες και τους φίλους σου και λες η ζωή συνεχίζεται.

  Πόσο εύκολο είναι να λέμε πράγματα, στην πράξη όμως τι κάνουμε; Αφού μπήκες στα βαθιά θα κολυμπήσεις. Εξάλλου η απόφαση ήταν δική σου. Για τους χι ψι λόγους πήρες την απόφαση σου, γιατί έπρεπε να ξανά βρεις τον παλιό σου εαυτό.

  Τα βράδια κωλώνεις όμως. Την ώρα που το σκοτάδι απλώνεται παντού, εσύ σεληνιάζεσαι. Βάζεις τραγούδια, ότι πιο κοψοφλεβικό υπάρχει, κοιτάς παλιές φωτογραφίες, τρως ασταμάτητα και κλαις, κλαις πολύ. Και όλα αυτά, γιατί υποτίθεται πως είσαι «Εντάξει», αλλά στην ουσία σου λείπει.

  Σου λείπουν οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, τα αστεία, τα βλέματα που με την πρώτη ματιά καταλάβαινες τι θέλει να πει ο ποιητής, το μαζί, ο έρωτας, σου λείπει ο άνθρωπος που αγαπάς ακόμη, αλλά τα θέλω σου υπερίσχυσαν της αγάπης. Νοιώθεις τη μοναξιά να σε περικυκλώνει. Και σκέφτεσαι άν έπραξες σωστά ή λάθος.

  Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Έπραξες έτσι για κάποιο λόγο. Μην ξεγελάς όμως τον εαυτό σου. Δεν είσαι «Εντάξει», προσπαθείς να ξεχάσεις, είναι φυσιολογικό, απλά το βράδυ βγαίνουν οι αδυναμίες σου, γίνεσαι ευάλωτος. Είναι ανθρώπινο. Ξεκόλλα. Ένας χωρισμός δεν έφερε την καταστροφή. Η ζωή συνεχίζεται, γλυκιά ή πικρή και τι με αυτό; Εσύ θα καθορίσεις πως θα είναι. Ναι, οι αναμνήσεις σε πάνε πίσω, όμως οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις, ένα όμορφο παρελθόν που πάντα θα είναι στην καρδιά σου, κράτα τις καλές στιγμές, κάνε delete στις άσχημες και προχώρα. Άνοιξε τα μάτια σου, βάλε πάθος στη ζωή σου. Ξύπνα και ξανά παρ’ το όλο από την αρχή. Χαμογέλα, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.

ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΚΕΙ

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν αν πετούσες; Ναι, ναι δεν γίνεται να πετάξεις, τουλάχιστον χωρίς κάποιο αλεξίπτωτο ή κάποιο άλλο μαραφέτι. Μα, εγώ δεν μιλάω για απλό φτερούγισμα σε γαλανό ουρανό με συννεφάκια.

   Καλοκαίρι με τις χρυσές ματιές του ήλιου να σου χαϊδεύουν το κορμί, νοιώθεις το σώμα σου ευάλωτο, ανάλαφρο, να κρυώνει και να ζεσταίνεται την ίδια στιγμή και εσύ έχεις χαλαρώσει τόσο πολύ, το μυαλό σου το έχει αποπλανήσει αυτός ο αδάμαστος χορός της φύσης που συνηθίζουμε να το λέμε κύμα, μα για εμένα δεν είναι απλό κύμα, είναι η μαγεία του αέρα που άλλες φορές φιλάει τρυφερά τη θάλασσα φτιάχνοντας ερωτικά χάδια και άλλες τόσο άγρια και παθιασμένα δημιουργώντας τρικυμίες.

   Αυτή τη φορά σε περιτριγυρίζουν  ερωτικά χάδια και σε γοητεύουν. Κλίνεις για μια στιγμή τα μάτια επιπλέοντας σε αυτή την πανδαισία συναισθημάτων. Νοιώθεις ελευθερία. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο μυαλό σου, έχει αδειάσει από οποιαδήποτε σκοτούρα και αυτό το άγχος της καθημερινότητας που σε γερνάει σιγά σιγά. Απλά αιωρείσαι στη Θάλασσα.

    Γαλήνεψες και αποφασίζεις να βυθιστείς στα γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά. Σε δελεάζουν τόσο πολύ, όχι μόνο γιατί η ομορφιά του τοπίου αυτού σου φωνάζει κολύμπα και απόλαυσε, αλλά γιατί σου δίνει την δυνατότητα να πετάξεις. Ναι να πετάξεις!

    Δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο νομίζεις, γιατί το έχεις κάνει πολλές φορές χωρίς όμως να χρησιμοποιείς φαντασία. Εντάξει και λίγο μαγική νεραϊδόσκονη σαν και αυτή του Πίτερ-Παν. Η φαντασία κάνει όλη την διαφορά, διαγράφεις από το μυαλό σου ότι κολυμπάς, μόνο πετάς.

    Βυθίζεσαι, ανοίγεις αργά τα μάτια σου και τα κρατάς όσο μπορείς. Παρατηρείς σε αυτό τον λίγο χρόνο το εσωτερικό της θάλασσας, μαγευτικό, ο ήλιος της δίνει άλλο χρώμα και βλέπεις να δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, είναι σαν να πετάς στον ουρανό. Κουνάς χέρια, πόδια κάνεις στροφές, τούμπες, φιγούρες αισθάνεσαι σαν μικρό παιδί, πετάς μέσα στη θάλασσα στα βαθιά και χάνεσαι στα ερωτικά νάζια του νερού.

   Ο χρόνος είναι σαν να σταματάει εκείνη την στιγμή. Κοιτάς τα χέρια σου κουνώντας τα δάχτυλα σου που πάνε αργά σαν να προσπαθείς να μάθεις πιάνο, μικρές φυσαλίδες έχουν μείνει σταθερές πάνω τους και εσύ απλά τις χαζεύεις. Όμως περναεί ο χρόνος και δεν το καταλαβαίνεις, γιατί όταν σε διαπερνάει η ευτυχία και ο έρωτας της ώρας, του λεπτού, της στιγμής δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι η γλύκα του Καλοκαιριού είναι μόνο στιγμές που πάνε και έρχονται.

   Η θάλασσα σε σαγηνεύει, όπως και το Καλοκαίρι, σου δίνουν τη δυνατότητα να πετάξεις! Να ταξιδέψεις! Να νοιώσεις! Να ερωτευτείς! Να μην μεγαλώσεις! Μα, πάνω απ’ όλα να σταματήσεις τον χρόνο εκεί που θέλεις εσύ και όχι εκεί που σε πάει η ζωή και το αύριο…

    Όμως έχε στο νου σου, πως όλα τα καλά έχουν ημερομηνία λήξεις, κάποτε τελειώνουν, σταματούν…. και ξανά αρχίζουν  του χρόνου, σε εκείνη τη στιγμή που τα αφίσες.

Η ΔΙΧΡΩΜΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

  Ένα ελαφρύ αεράκι τύλιξε το κορμί μου, κρύο κάνει. Το φθινόπωρο δεν άργησε, φρόντισε να κάνει αισθητή τη παρουσία του. Στέκομαι στο περβάζι του παραθύρου. Το βλέμμα μου χάνεται κοιτάζοντας τον έρημο δρόμο, ψυχή δεν υπάρχει έξω. Το βράδυ συνήθως ακούς τις βουβές σκέψεις των ανθρώπων, ξέρετε, είναι κάτι σαν να κοιτάς από το παράθυρο του σπιτιού σου τα υπόλοιπα σπίτια της γειτονιάς και να ξεπροβάλλουν από τους τοίχους και τα παράθυρα πληθώρα λέξεων και φράσεων που να ηχούν μέσα στο μυαλό σου και να σου αποκαλύπτουν τα πιο βαθιά συναισθήματα και τους πιο σκοτεινούς φόβους των συνανθρώπων σου. Οι περισσότεροι τουλάχιστον τέτοια ώρα βρίσκονται στα κρεβάτια τους, κάποιοι από αυτούς κρατάνε συντροφιά στη νύχτα, κάποιοι άλλοι χάνονται στην αγκαλιά του Μορφέα και κάποιοι άλλοι κάπως άτυχοι χάνονται στην αγκαλιά του Φοβήτωρ, εκείνου που έδινε τρομακτική διάσταση στα όνειρα σύμφωνα με έναν αρχαίο μύθο.

  Οι εφιάλτες πιστεύω οφείλονται κατά ένα μέρος στη πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που μας στοιχειώνει ακόμα και όταν το σώμα, ο νους και η ψυχή προσπαθούν να γαληνέψουν. Πρέπει να μάθουμε να παίζουμε και να αποδεχόμαστε τα παιχνίδια που μας φέρνει η ζωή. Αν καταφέρουμε να μην είμαστε τα πιόνια από τη σκακιέρα και να γίνουμε απλά έμπειροι παίχτες, θα κατανοήσουμε πως ο φόβος που μας προξενεί η πραγματικότητα βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας. Ο φόβος έχει πολλά πρόσωπα, αν και ο καθένας από εμάς αντικρίζει συνήθως μία όψη του τη φορά, την οποία είτε αναγνωρίζουμε είτε όχι. Όπως και να χει, ο φόβος θεωρείται η μητέρα που γεννά όλα τα υπόλοιπα δυσάρεστα συναισθήματα. Καποιοί θέλουν να φοβόμαστε, να είμαστε αδύναμοι, να πονάμε καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί, να αγχωνόμαστε για το σήμερα και το αύριο, ο φόβος μας τους δίνει τροφή για να νοιώθουν πιο ισχυροί.

  Ο φόβος είναι κάτι φυσικό, που μπορεί άνετα να γίνει όπλο για να μας βοηθήσει να καταπολεμήσουμε την σκληρή πραγματικότητα. Το αντικείμενο των φοβικών αντιδράσεων έχει άμεση σχέση με το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπου. Για παράδειγμα αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν το σκοτάδι δεν θα είχε ανακαλύψει το φως. Ο φόβος μας δίνει το ερέθισμα να βρίσκουμε λύσεις για να καταπολεμάμε αυτά που μας τρομάζουν και να μην καθόμαστε άπραγοι.

  Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, αυτό που βλέπω και από την δικιά μου οικογένεια είναι ότι επικρατεί ο φόβος της επιβίωσης, "θα έχω αύριο δουλειά για να μπορέσω να ζήσω εμένα και την οικογένεια μου;". Αν ήταν όλα ρόιδο δεν θα μαχόμασταν τόσο πολύ όσο τώρα, ίσως και να τεμπελιάζαμε ή να  θεωρούσαμε δεδομένη τη δουλειά, να σκορπάγαμε αλόγιστα χρήματα και ο φόβος να μην υπήρχε και όλα να ήταν ανθισμένα. Μα, τότε δεν θα είχε νόημα να προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, θα ζούσαμε μία καθημερινή βολική ψευδαίσθηση και κάποια στιγμή που θα εμφανίζονταν τα δύσκολα δεν θα ξέραμε πως να τα αντιμετωπίσουμε. Αλλά ο λαός μας έχει μάθει στα δύσκολα από πολύ παλιά, έχουμε αποδείξει πως είμαστε αγωνιστές και πως από τις στάχτες μας φυτρώνουν λουλούδια.

  Όλοι νοιώθουμε το φόβο μέσα μας, όμως δεν ανήκει σε κανέναν, γι'αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση. Πρέπει να κάνουμε τον φόβο σύμμαχο. Τα εμπόδια πάντα θα υπάρχουν, όμως ανεβάζουν το επίπεδο δυσκολίας στο παιχνίδι της ζωής, για να καταφέρεις να τερματίσεις πρέπει πρώτα να μάθεις να παίζεις με τους κανόνες, να χάσεις κάμποσες φορές για να μάθεις και ποτέ μα ποτέ να μην παρατάς τίποτα στη μέση. Όσο και αν αναδύεται αναρχικά ο φόβος από μέσα σου, τόσο θα υπάρχει πάντα η λογική που θα φέρνει την ισορροπία στη ζωή σου.

ΓΛΥΚΟ ΠΙΚΡΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Πιστεύεις πως όλα θα μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο;

Βιαστικές αποδράσεις του μυαλού σου.

Και ξαφνικά, βρίσκεσαι να αιωρήσε σε ένα μεγάλο μαύρο σκοτεινό δωμάτιο.

Δεν έχει πόρτα, αλλά ούτε παράθυρα.

-Κάνει ζέστη ή κρύο;

-Και εσύ απαντάς: στην καρδιά μου;

Έχει μια γλυκιά μυρωδιά από τριαντάφυλλο, αλλά στο πάτωμα βρίσκονται αγκάθια, πολλά αγκάθια, όμως εμένα δεν με νοιάζει, γιατί ξέρω να πετάω.

Αιωρούμε και ποτέ δεν κουράζομαι. Έτσι περνάει ο χρόνος, οι στιγμές, οι αναμνήσεις, οι αγάπες και οι έρωτες, τα λάθη και τα πάθη, ο πόνος και οι απογοητεύσεις.

- Ο φόβος;

- Ο φόβος είναι σύμμαχος μου. Βρίσκομαι σε ένα μαύρο δωμάτιο και έχω συναισθήματα γκρι. Πιστεύεις ότι μπορεί να φοβάμαι;

Εκεί γυμνή στο τίποτα και στο κάτι, να ψάχνω να βρω τον εαυτό μου.

Ίσως να  έχει κοπεί σε πολλά μικρά κομματάκια και να έχει σκορπιστεί ανάμεσα στα αγκάθια ή να έχει διαλυθεί, να έχει γίνει σκόνη, να έχει γίνει άρωμα τριαντάφυλλου.

Και εγώ να ψάχνω, να προσπαθώ για κάτι. Πιστεύοντας πως έχει μείνει αναλλοίωτο, πως δεν έχει χαθεί. Νομίζοντας πως χτυπάει ακόμα τόσο δυνατά, με τόσο πάθος, έχει ζωή.

Το ξέρω. Το νοιώθω. Δεν μπορεί, δεν μπορεί να χάθηκε. Όχι. Όχι!

Μάτωσαν τα αγκάθια από τα χέρια μου. Πως είναι να πετάς δεν θυμάμαι πια.
Έχω γεμίσει αίματα. Εκεί ψάχνοντας και ο χρόνος κυλάει και εγώ δεν ξέρω ποια είμαι. Όχι. Δεν ξέρω. Δεν αναγνωρίζω που βρίσκομαι.
Άσπρισαν τα μαλλιά μου. Είμαι μόνη. Φοβάμαι.
Ναι φοβάμαι, κρυώνω, πονάω. Όλα είναι σκοτεινά και ακόμα ψάχνω. Ψάχνω μήπως και τον βρω εκεί, γυμνή, χαμένη...στο τίποτα και στο κάτι.

ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΡΩΤΑ ΜΕ

  Είσαι μακρυά. 

- Τόσο καιρό χάνομαι.

- Γιατί άραγε; 

- Γιατί η ζωή να μας ήθελε έτσι;

- Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι; Το χαμόγελο σου άρπαζε κάθε μου έγνοια και δημιουργούσε αστέρια!

- Το πιστεύεις; Αστέρια! Τόσα πολλά μικροσκοπικά αστεράκια γέμιζαν όλο το δωμάτιο και εσύ απλά γελούσες! Με κοιτούσες και απλά γελούσες.

- Θες να σου πω την αλήθεια; Πίστευα πως εκείνη η στιγμή δεν θα τελείωνε ποτέ.

- Εκεί, θα αγγίζαμε μαζί την αιωνιότητα. Θα άγγιζα μόνο με εσένα την αιωνιότητα.

- Και εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη. Θυμάσαι;

- Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και σου χάιδευα τρυφερά το πρόσωπο.

 με κοίταξες στα μάτια και πάγωσα.

-Θυμάσαι τι μου ζήτησες;

- Το ξέρω ότι το θυμάσαι.

- Μου ζήτησες να μην σε αφήσω ποτέ! Μου είπες πως ότι και να γίνει, εγώ και εσύ θα έχουμε κάτι που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει. 

- Θα έχουμε τα αστέρια. 

- Και εγώ τότε σε κοίταξα και απλά θυμήθηκα.

- Κάθε φορά που σε ρώταγα πόσο πολύ μ' αγαπάς, εσύ μου απαντούσες με μια ζεστή φωνή.

-"Σ' αγαπάω από εδώ μέχρι τα αστέρια και από τα αστεράκια εως το άπειρο και ακόμα πιο πέρα!"-

- Κάθε φορά έλεγες αυτό ακριβώς.

- Όταν σε άκουγα να το λες γέμιζα από αγάπη.

- Μου λείπεις. Μ' ακούς; 

- Μου λείπεις τόσο πολύ.

- Στην αρχή θυμάσαι; Κάθε φορά που έφευγα μου έδινες ένα μοβ φουλάρι ποτισμένο με το άρωμα σου.Το είχα τόσο πολύ ανάγκη, ήταν κάτι δικό σου, ήταν κάτι που όταν θα το μύριζα θα σε ένιωθα δίπλα μου.

- Και εγώ ξέρεις τι έκανα; Κάθε βράδυ κοιμόμουν αγκαλιά με εκείνο το μοβ φουλάρι. Κοιμόσουν στην αγκαλιά μου και εγώ σε ονειρευόμουν.

- Απόσταση; Απόσταση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

- Όπως και η αγάπη μας.

- Εξάλλου δώσαμε μία υπόσχεση. Ότι και να γίνει θα έχουμε πάντα την αγάπη μας και ένα  καταφύγιο στα αστέρια.

 - Η ιστορία μας είναι ατελείωτη. 

- Μετράω εδώ και χρόνια τις μέρες, με λίγη προσμονή και λίγο υπομονή.

- Θα έρθω να σε βρω σύντομα.

- Θα σε έχω στην αγκαλιά μου.

- Θα σε φιλάω.

- Θα σε αγγίζω.

- Θα νιώθω ευτυχισμένος!!!

- Γιατί θα είμαστε μαζί.

- Εκεί...στο καταφύγιο.

- Μόνο εσύ ξέρεις, που.

Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

  Πέρασε το καλοκαίρι κι όμως τριγυρίζεις πάλι στο μυαλό μου. Μόνο στην σκέψη του ονόματος σου ανατριχιάζω. Κάτι με τραβάει προς εσένα. Δεν ξέρω αν είναι οι ρίζες που έχω ή το αίμα, μα τι λέω; Πως μπορώ να ξεχάσω την ομορφιά σου. Κάθε πρωί που ξυπνάω μου έρχονται τα αρώματα σου, έχουν ξεμείνει σαν γλυκές καλοκαιρινές αναμνήσεις. Αρώματα, τοπία δίχως όρια. Η μυρωδιά της αλμυρής θάλασσας σου, η ελιά σου με το υπέροχο χρώμα που σε ντύνει, οι μοναδικές γαλαζοπράσινες αμμουδιές σου και τα ψιλά βουνά σου που κρύβουν όμορφες εκπλήξεις, μία από αυτές είναι και τα μυστήρια φαράγγια σου. 

  Και σαν περνάει η μέρα και έρχεται το μεσημεράκι, λησμονώ τις γεύσεις σου. Νοστιμιές που σε ταξιδεύουν σε άλλον κόσμο, σε άλλο σύμπαν. Όμως καθώς ο ήλιος βασιλέψει και χαθώ στο πέπλο της μοναξιάς μου, έχω ανάγκη από μια καλή παρέα, που πάντα έβρισκα όταν ερχόμουν στα μέρη σου. Πάντα με λίγη ρακή ή λίγο κρασάκι, ακούγοντας την μελωδία της λύρας και του λαούτου.

  Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ της παρασκευής. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στον νου μου είναι υπερηφάνεια, συγκίνηση και αγάπη. Μία πλατεία της Αθήνας γεμάτη κόσμο που απολάμβανε τα ψώνια του, χαζεύοντας τα Κρητικά προιόντα. Στη μέση της πλατείας οργανοπαίχτες. Ο ήχος της λύρας ξεχώριζε. Ξαφνικά ακούγεται ο μαλεβιζιώτης και εκεί που όλα ήταν ήρεμα, δύο κοπελιές αρχίζουν να χορεύουν στη μέση της πλατείας. Είχαν τόσο χάρη, πραγματικές Κρητικοπούλες και κάπως έτσι άρχισε να μεγαλώνει ο κύκλος του χορού και να έρχονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, συναντήθηκαν στην Αθήνα, δίχως να έχουν κάτι κοινό, το μόνο που τους ένωνε ήταν η αγάπη για την Κρήτη, οι Κρητικές ρίζες. 

  Κοιτάζοντας τους να χορεύουν ένιωσα ό,τι ήταν οικογένεια μου, δεν τους ήξερα, αλλά η Κρήτη είναι το σπίτι μου, η ιδιαίτερη πατρίδα μου και οι Κρητικοί τα αδέρφια μου. Τους θαύμασα, τους χειροκρότησα. Όταν τελείωσε το τραγούδι, τα αδέρφια μου διαλύθηκαν και όλα έγιναν όπως πριν. 

ΜΗΝ ΓΥΡΝΑΣ ΤΗ ΠΛΑΤΗ

Οι δρόμοι γεμάτοι.Κόσμος από εδώ,κόσμος από εκεί.

Άγχος,κούραση...χαμένα πρόσωπα,ταλαιπωρημένα κορμιά.

Δεν ξεχωρίζεις τους νέους από τους γέρους.

Το παρουσιαστικό τους δεν αρκεί για να κρυφτούν.

Όλοι μοιάζουν μεταξύ τους.

Όχι στην εμφάνιση,αλλά στην ψυχή.

Μια ματιά μόνο φτάνει για να καταλάβω.

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

-Δεν σε ξέρω.Δεν νομίζω να σε ξέρω.

 Φοβάμαι όμως,γιατί νιώθω πως και εγώ έχω κομμάτι από την θλίψη σου.

-Μην μ' αφήνεις.Ίσως εσύ και εγώ να είμαστε η Ελπίδα.

 Απομάκρυνε την μελαγχολία του τώρα.Πολέμησε για το αύριο.Το δικό μας αύριο.

-.Δεν είσαι μόνος.Ποτέ δεν ήσουν. 

  Εσύ και εγώ είμαστε η Ελπίδα.

ΞΑΝΘΕ ΜΟΥ ΑΓΓΕΛΕ

   Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι αν όλα οφείλονται στην τύχη ή αν κάποια πράγματα ήταν απλά γραφτό να συμβούν. Εγώ είμαι σίγουρη πως ήταν γραφτό να γεννηθούμε την ίδια χρονολογία, να μένουμε δίπλα, να ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Ήταν γραφτό να είσαι ο φύλακας άγγελος μου. Λίγοι πιστεύουν σ'αυτά τα εξωπραγματικά, πανέμορφα, καλόκαρδα πλασματάκια, τα αγγελάκια. Ίσως γιατί δεν έχουν συναντήσει κάποιο σαν και εσένα.

   Αχώριστοι από μικροί ήμασταν και είμαστε ακόμα. Μεγαλώνοντας μαζί μάθαμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραζόμαστε ακόμα και τα πιο κρυφά μας μυστικά. Δεν υπήρχε μέρα που να μην είμαστε μαζί, κάνοντας βλακείες, παίζοντας, γελώντας μέχρι να πονέσει η κοιλία μας, πειράζοντας ο ένας τον άλλον, ακόμα και μαλώνοντας. Έχουμε μαλώσει άπειρες φορές, αλλά πάντα τα ξεχνάγαμε όλα. Μα είναι δυνατόν εγώ να σου κρατήσω κακία;

  Σ'αγαπάω πάρα πολύ ξανθέ μου άγγελε. Χωρίς εσένα δεν θα ήμουν ποτέ αυτό που είμαι σήμερα και αυτό γιατί πάντα εσύ με ισορροπούσες, μου τράνταζες το μυαλό για να μην κάνω λάθη στη ζωή μου.

  Είσαι ξεχωριστός, είχες από μικρός μια ασυνήθιστη ωριμότητα, αλλά αυτό που σε έκανε πραγματικά να ξεχωρίζεις ήταν η καλή σου η καρδιά, τους κέρδιζες όλους με τον καλό σου χαρακτήρα, τα καταπράσινα μάτια σου έβγαζαν κάτι καθαρό, έβγαζαν την μαγεία της ψυχής σου, είσαι σπάνιος άνθρωπος.

   Σταυρούκο μου, είσαι ένα δώρο για έμενα και για όσους σε γνωρίζουν, δίνεις την καρδία σου απλόχερα σε όσους αγαπάς. Θα είμαι για πάντα δίπλα σου όποτε με χρειαστείς, στις καλές και στις άσχημες στιγμές. Όλα μαζί θα τα περνάμε, σαν μια γροθιά. Θα είσαι για πάντα ο φίλος, ο ξάδερφος και ο αδερφός μου, μα πάνω από όλα θα είσαι ο άγγελος μου!

BEATITUDO

   Ωραία είναι το βραδάκι, όλα είναι ήσυχα, ηρεμείς και γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ξεχνάς τα πάντα, ότι σε βαραίνει και προσπαθείς να απολαύσεις αυτό που λείπει από την ημέρα. Ξέρετε εκείνο το λίγο που λείπει από όλους μας, μια στάλα ευτυχίας. Μα είναι τόσο δύσκολο να ευτυχίσει κανείς; Ναι,είναι αρκετά δύσκολο. Καθώς ο άνθρωπος είναι από την φύση του πλασμένος να ζητά περισσότερα, δεν του αρκεί το λίγο και αυτό φυσικά επειδή ζούμε σε μία υλικό-ευδαιμονιστική κοινωνία, ψάχνουμε την ευτυχία στα υλικά αγαθά και δεν βλέπουμε την ουσία της ζωής. Πιστεύουμε πως ένα καινούριο αντικείμενο θα μας φέρει πληρότητα στην ζωή μας. Όμως η αλήθεια είναι πως σήμερα  θέλουμε αυτό και αύριο θα θελήσουμε κάτι άλλο.

  Κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή στο λιμάνι του Πειραιά συνήθως το βραδάκι θα δείτε πολλούς άστεγους. Τότε θα νιώσετε έναν μικρό πόνο στην καρδιά. Εκείνοι δεν έχουν τίποτα, ενώ εμείς έχουμε τα πάντα. Εκείνη τι στιγμή θα συνειδητοποιήσετε πόσο λάθος είναι να φτάνουμε στην ασυδοσία, να μην έχουμε μέτρο στην ζωή μας. Εκείνοι οι άστεγοι είναι το ένα άκρο. Έφτασαν στο σημείο αυτό ζώντας σε μία πόλη που έχει τα πάντα. Θα μπορούσαν να είχαν προλάβει την καταστροφή τους και να ήταν ευτυχισμένοι, εμείς εξάλλου ορίζουμε το μέλλον μας, άλλο αν η κοινωνία και το κράτος δεν μας βοηθάει πλέον. Το άλλο άκρο είναι οι άνθρωποι στις υπανάπτυκτες χώρες. Από την ώρα που γεννιούνται έχουν μάθει να ζουν με λίγα, έχουν μάθει να παλεύουν για να επιβιώσουν και δεν ζητάνε τίποτα, δεν έχουν την άνεση της πόλης, ζουν σαν τους άστεγους. Είναι φτωχοί και όμως είναι ευτυχισμένοι έστω και μ' αυτά τα λίγα. κάθε μέρα γελάνε και νιώθουν ευτυχία. Το μόνο που μπορεί να θέλουν είναι τα βασικά φαγητό, μόρφωση, σωστή περίθαλψη και ρούχα. Ακριβώς το ίδιο που χρειάζονται και οι άστεγοι. Συγκρίνοντας τους θα καταλάβουμε πως οι άστεγοι είναι δυστυχισμένοι, γιατί είχαν μάθει με πολλά και τα έχασαν ξαφνικά. Ενώ οι άνθρωποι σε εκείνες τις χώρες είναι ευτυχισμένοι, γιατί ξεκίνησαν με λίγα και συνεχίζουν να ζουν έτσι, αλλά έμαθαν να εκτιμούν αυτά τα λίγα, να εκτιμούν την ζωή και με τα άσχημα και με τα όμορφα της.

  Ο θεός μας έδωσε απλόχερα όλα τα καλά, αγάπη, οικογένεια, υγεία, φίλους, στέγη, ένα ''σκαλάκι'' για να προσπαθήσουμε να  μορφωθούμε. Πρέπει να τα εκτιμήσουμε περισσότερο και να μην ζητάμε τον ουρανό με τα άστρα, γιατί κάποιοι δεν έχουν τίποτα και όμως το μαύρο το βλέπουν άσπρο. Η ευτυχία βρίσκεται στα πιο μικρά πράγματα και στις πιο απρόσμενες στιγμές. Ένα φιλί, η γέννηση ενός μωρού, να επιτύχεις τους στόχους σου, μια ηλιόλουστη μέρα, ένα απλό φαγητό, ένα χαμόγελο, να δίνεις αγάπη αλλά και να παίρνεις αγάπη, ένα ήρεμο βράδυ. Βλέπετε; Δεν είναι απαραίτητο να αναζητάμε την ευτυχία  στα υλικά αγαθά, που στην ουσία είναι άψυχα πράγματα. Ευτυχισμένοι είμαστε ήδη απλά έχουμε ''κατεβάσει τις κουρτίνες'' και δεν βλέπουμε καθαρά το νόημα της ζωής και αν νιώθετε πως ούτε μετά από όλα αυτά δεν είσαστε ευτυχισμένοι, τότε να έχετε ένα πράγμα στο μυαλό σας ευτυχία παίρνουμε όταν δίνουμε ευτυχία και τα συμπεράσματα δικά σας.

ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

  Όλες οι γυναίκες ψάχνουν έναν πρίγκιπα, που να δίνει την καρδιά του για εκείνες, να τις αγαπάει, να τις φροντίζει, να νοιάζεται για αυτές και να μοιράζεται και τις καλές και τις άσχημες στιγμές μαζί τους. Οι περισσότερες λένε πως δεν υπάρχει ο τέλειος άντρας, εγώ θα διαφωνήσω και αυτό γιατί σαν σπίθα μαγική ήρθε στην ζωή μου και τα έκανε όλα να δείχνουν πιο όμορφα. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε το δικό μας ταξίδι, το ταξίδι που βλέπαμε ο ένας στα μάτια του άλλου. Μπορεί να μας χώριζαν πολλά χιλιόμετρα, αλλά αυτό ήταν μια μικρή λεπτομέρεια μπροστά σ'αυτό που ζούσαμε. 

  Από την αρχή ένοιωθα πως είναι μοναδικός, έχει κάτι ξεχωριστό που σπάνια βλέπει κανείς, αχ αυτό το ταλέντο που έχει να με κάνει να γελάω κάθε στιγμή που είμαι μαζί του, πόσο μου αρέσει να ξέρω ό,τι έχω κάποιον που μ'αγαπάει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, η αγάπη πόσο όμορφο συναίσθημα είναι! Είμαι τυχερή που σε έχω!

  Ποτέ δεν πίστευα ό,τι κάποιος τόσο εύκολα μπορεί να μπει στην καρδιά μου και όμως ο έρωτας ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα. Ίσως όλες μας να αναζητούμε τον έρωτα παντού και να έχουμε στο μυαλό μας ψεύτικα πρότυπα αντρών, που ως συνήθως μας πλασάρει η τηλεόραση. Φίλες μου ας μην γελιόμαστε, αυτά όπως είπα είναι στο μυαλό μας. Στην πραγματικότητα τα πάντα σε βρίσκουν εκεί που δεν το περιμένεις, ανεξάρτητα πως είναι ο άλλος εμφανισιακά, μπορεί να είναι ο πρίγκιπας σου και να σε κερδίσει με κάποιον ξεχωριστό τρόπο. Ποτέ μην χάνετε την ελπίδα για τον αληθινό έρωτα, όλα είναι μέσα στην ζωή και όλα έρχονται με τον καιρό τους, αρκεί να έχουμε υπομονή.

ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ

   Ο χρόνος κυλά, οι μέρες περνούν. Οι φίλοι αλλάζουν, προχωρούν και χάνονται. Γνωρίζεις πως έχεις μείνει στάσιμος, βλέποντας το μέλλον να περνά μπροστά απ' τα μάτια σου χωρίς όμως εσένα. Φοβάσαι, ζεις διαφορετικά απ' ότι θα ήθελες. Θα μπορούσε να ήταν ένα όνειρο δίχως αλήθειες, μα το ξέρεις πως είσαι ξύπνιος, τα ψέματα που δημιουργεί το μυαλό δεν θα γλυκάνουν τη συνείδηση σου.

   Τα λάθη του παρελθόντος σε πνίγουν, δεν αφήνουν τη ψυχή να ηρεμήσει, γιατί το νιώθεις πως τιμωρείσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Μέχρι που φτάνεις στο σημείο και δέχεσαι πια αυτό που έχει συμβεί. Τι θα κάνεις; Θα αφήσεις το τίποτα να σε πατήσει; Μπορείς να φτάσεις τον χρόνο;

    Η ζωή είναι για να την χαίρεσαι, να ζεις μέχρι το τέλος, να φτάνεις στα άκρα για αυτά που αξίζεις, να πολεμάς καθημερινά με τον εαυτό σου για να γίνεις καλύτερος, μπορείς να γίνεις καλύτερος. Ένα πρωί ξυπνάς άλλος άνθρωπος, νιώθεις έτοιμος για μία καινούρια ζωή, θα τολμήσει να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Διαγράφεις το λάθος, ξεχνάς το άγχος, βάζεις στόχους, προσπαθείς να χτίσεις απ' την αρχή το μέλλον σου.

   Δύσκολος δρόμος, θέλει δουλεία για να τα καταφέρεις, επιβάλλεται να πιστέψεις στον εαυτό σου. Τέρμα τα ψέματα και οι αμφιβολίες, από εδώ και πέρα θα κοιτάς μπροστά, διορθώνοντας το λάθος σου, διορθώνεις και τη ζωή σου. Εξάλλου αν δεν υπήρχαν τα λάθη δεν θα μάθαινες ποτέ να στέκεσαι στα πόδια σου. Η ζωή σου ανήκει,  παρ' την στα χέρια σου και προχωρά, μόνο προχωρά και μην κοιτάξεις ξανά πίσω.