Ένα ελαφρύ αεράκι τύλιξε το κορμί μου, κρύο κάνει. Το φθινόπωρο δεν άργησε, φρόντισε να κάνει αισθητή τη παρουσία του. Στέκομαι στο περβάζι του παραθύρου. Το βλέμμα μου χάνεται κοιτάζοντας τον έρημο δρόμο, ψυχή δεν υπάρχει έξω. Το βράδυ συνήθως ακούς τις βουβές σκέψεις των ανθρώπων, ξέρετε, είναι κάτι σαν να κοιτάς από το παράθυρο του σπιτιού σου τα υπόλοιπα σπίτια της γειτονιάς και να ξεπροβάλλουν από τους τοίχους και τα παράθυρα πληθώρα λέξεων και φράσεων που να ηχούν μέσα στο μυαλό σου και να σου αποκαλύπτουν τα πιο βαθιά συναισθήματα και τους πιο σκοτεινούς φόβους των συνανθρώπων σου. Οι περισσότεροι τουλάχιστον τέτοια ώρα βρίσκονται στα κρεβάτια τους, κάποιοι από αυτούς κρατάνε συντροφιά στη νύχτα, κάποιοι άλλοι χάνονται στην αγκαλιά του Μορφέα και κάποιοι άλλοι κάπως άτυχοι χάνονται στην αγκαλιά του Φοβήτωρ, εκείνου που έδινε τρομακτική διάσταση στα όνειρα σύμφωνα με έναν αρχαίο μύθο.
Οι εφιάλτες πιστεύω οφείλονται κατά ένα μέρος στη πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που μας στοιχειώνει ακόμα και όταν το σώμα, ο νους και η ψυχή προσπαθούν να γαληνέψουν. Πρέπει να μάθουμε να παίζουμε και να αποδεχόμαστε τα παιχνίδια που μας φέρνει η ζωή. Αν καταφέρουμε να μην είμαστε τα πιόνια από τη σκακιέρα και να γίνουμε απλά έμπειροι παίχτες, θα κατανοήσουμε πως ο φόβος που μας προξενεί η πραγματικότητα βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας. Ο φόβος έχει πολλά πρόσωπα, αν και ο καθένας από εμάς αντικρίζει συνήθως μία όψη του τη φορά, την οποία είτε αναγνωρίζουμε είτε όχι. Όπως και να χει, ο φόβος θεωρείται η μητέρα που γεννά όλα τα υπόλοιπα δυσάρεστα συναισθήματα. Καποιοί θέλουν να φοβόμαστε, να είμαστε αδύναμοι, να πονάμε καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί, να αγχωνόμαστε για το σήμερα και το αύριο, ο φόβος μας τους δίνει τροφή για να νοιώθουν πιο ισχυροί.
Ο φόβος είναι κάτι φυσικό, που μπορεί άνετα να γίνει όπλο για να μας βοηθήσει να καταπολεμήσουμε την σκληρή πραγματικότητα. Το αντικείμενο των φοβικών αντιδράσεων έχει άμεση σχέση με το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπου. Για παράδειγμα αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν το σκοτάδι δεν θα είχε ανακαλύψει το φως. Ο φόβος μας δίνει το ερέθισμα να βρίσκουμε λύσεις για να καταπολεμάμε αυτά που μας τρομάζουν και να μην καθόμαστε άπραγοι.
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, αυτό που βλέπω και από την δικιά μου οικογένεια είναι ότι επικρατεί ο φόβος της επιβίωσης, "θα έχω αύριο δουλειά για να μπορέσω να ζήσω εμένα και την οικογένεια μου;". Αν ήταν όλα ρόιδο δεν θα μαχόμασταν τόσο πολύ όσο τώρα, ίσως και να τεμπελιάζαμε ή να θεωρούσαμε δεδομένη τη δουλειά, να σκορπάγαμε αλόγιστα χρήματα και ο φόβος να μην υπήρχε και όλα να ήταν ανθισμένα. Μα, τότε δεν θα είχε νόημα να προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, θα ζούσαμε μία καθημερινή βολική ψευδαίσθηση και κάποια στιγμή που θα εμφανίζονταν τα δύσκολα δεν θα ξέραμε πως να τα αντιμετωπίσουμε. Αλλά ο λαός μας έχει μάθει στα δύσκολα από πολύ παλιά, έχουμε αποδείξει πως είμαστε αγωνιστές και πως από τις στάχτες μας φυτρώνουν λουλούδια.
Όλοι νοιώθουμε το φόβο μέσα μας, όμως δεν ανήκει σε κανέναν, γι'αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση. Πρέπει να κάνουμε τον φόβο σύμμαχο. Τα εμπόδια πάντα θα υπάρχουν, όμως ανεβάζουν το επίπεδο δυσκολίας στο παιχνίδι της ζωής, για να καταφέρεις να τερματίσεις πρέπει πρώτα να μάθεις να παίζεις με τους κανόνες, να χάσεις κάμποσες φορές για να μάθεις και ποτέ μα ποτέ να μην παρατάς τίποτα στη μέση. Όσο και αν αναδύεται αναρχικά ο φόβος από μέσα σου, τόσο θα υπάρχει πάντα η λογική που θα φέρνει την ισορροπία στη ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου