ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΧΑΚΙ

  "Νόμιζα ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα, έφευγες". Η πρώτη μου κουβέντα. Μου χαμογέλασες. Όταν χαμογελούσες, χαμογελούσαν και τα μάτια σου. Το πιο όμορφο βλέμμα που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Είχα φάει έρωτα και το ήξερα, από το πρώτο βράδυ που σε γνώρισα είχα καταλάβει. Εκείνα τα Χριστούγεννα μαζί σου. Ξημερώματα περπατάγαμε στα στενά της Αθήνας και χάναμε τον χρόνο. Με εσένα ένιωθα ο εαυτός μου, γινόμουν ένα καρτούν, όπως με αποκαλούσες.   

  Δεν ήξερα πως να διαχειριστώ αυτό που ένιωθα. Ήταν πολύ μεγάλο για το λίγο που σε ήξερα. Αλλά αυτό που με προβλημάτιζε πιο πολύ ήταν η δική σου συμπεριφορά, δεν μπορούσες να αφεθείς, σε περιόριζε αυτό που είχες ζήσει στο παρελθόν. Στεναχωριόμουν αρκετές φορές με τις αντιδράσεις σου. Δεν μπορούσες να με καταλάβεις. Αλλά εγώ παρέμενα εκεί δίπλα σου.

  Το χακί φαινόμενο ήταν στη μέση. Ήξερα ότι περνούσες δύσκολα εκεί, προσπαθούσα να σου κρατάω παρέα εκείνες τις ώρες, να σε κάνω να ξεχνιέσαι όσο μπορούσα και εγώ. Είχαμε και εμείς τα θέματα μας. Τα θέματα μεγάλωναν με τον καιρό, αλλά δεν ήθελα να τελειώσει.

  Εκείνα τα βράδια που μέναμε μαζί, έχοντας λίγο χρόνο, ήταν τα πιο ωραία αλλά ταυτόχρονα τα πιο ψυχοφθόρα. Με ξυπνούσες τα ξημερώματα και εγώ σε κοίταζα μισό κοιμισμένη με εκείνα τα ρούχα της παραλλαγής που φορούσες και έλιωνα στην αγκαλιά σου. "Μείνε λίγο ακόμα" σου έλεγα. "Το ξέρεις πόσο το θέλω, μακάρι να μπορούσα" μου απαντούσες. Με άφηνες στο σταθμό του τραίνου και έφευγες.

  Οι μήνες πέρναγαν. Κάποιες μέρες ήμασταν καλά, κάποιες άλλες όχι. Το προσπαθήσαμε δεν λέω, όσες φορές και να με είχες πληγώσει, ήμουν εκεί, φορούσα παρωπίδες. Δεν βγάζω όμως και εμένα απ' έξω και εγώ είχα περίεργες αντιδράσεις. Σε μια σχέση ποτέ δεν φταίει ένας.

  Ιούνιος είχε φτάσει και μισό χρόνο μαζί. Ένας μήνας είχε μείνει για να απολυθείς. Ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλάβεις, είναι πολύτιμος αλλά ποτέ δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, δεν τον εκτιμάμε και δεν μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Πόσες φόρες χάνομαι στις σκέψεις και αναπολώ στιγμές, που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τις ξανά ζήσω για μία ακόμα φορά, να είχα λίγο χρόνο παρά πάνω.

  Δεν ήθελα να γράψω για εσένα, ήξερα ότι δεν θα ήταν σωστό. Είναι κάτι που πονάει ακόμα. Είναι μια ιστορία όμως με τα όμορφα της και την μελαγχολία της. Τελευταία εικόνα. Ένα παγκάκι με θέα τη θάλασσα, ήμουν στην αγκαλιά σου, παίζαμε με μία γατούλα που είχε έρθει κοντά μας. Γύρισες και με φίλησες. Ίσως αυτή την τελευταία εικόνα που μου άφησες να μην μπορέσω να στην συγχωρήσω. Δεν είχες ποτέ το θάρρος να με αντιμετωπίσεις κοιτώντας με στα μάτια για τελευταία φορά. 

  Έτσι είναι η ζωή γεμάτη ιστορίες. Η κάθε μία είναι μοναδική, ιδιαίτερη, με μαθήματα που παίρνεις και τα κάνεις φυλαχτό. Οι ιστορίες έχουν τη δική τους γλύκα, ακόμα και όταν είναι πικρές. Αυτές είναι που σου δίνουν δύναμη για να προχωρήσεις χωρίς να φοβάσαι. Αρκεί να θες να προχωρήσεις και δεν εννοώ απαραίτητα σε επόμενη σχέση, αλλά να προχωρήσεις στη ζωή σου, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να βελτιώσεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, που ζεις, να ανοίξεις τα πανιά σου για ουράνια τόξα ευτυχίας. Είναι στο χέρι μας πάντα πιο δρόμο θα ακολουθήσουμε.  

  Κάποιες στιγμές στη δουλειά, έρχεσαι στη σκέψη μου και χαμογελάω ασυναίσθητα. Περνάνε από μπροστά μου οι όμορφες στιγμές μαζί σου για κάποιο περίεργο λόγο. Πάντα με έκανες να χαμογελάω και αυτό θέλω να κρατήσω. Οτιδήποτε και να έχει συμβεί, να χαμογελάτε.